Afgelopen najaarsvergadering begon het alweer met de plannen voor 2009 en de Ardechoise bleek na het succes van enkele jaren terug wel aantrekkingskracht te hebben op meerdere. Uiteindelijk ben ik alleen gegaan en heb er samen met Linda een weekend van gemaakt waarbij de cyclo centraal stond. Een vervelende valpartij in de week vooraf en daardoor aangewezen op m`n reservefiets bracht me niet van m`n stuk. Donderdagmorgen om 04.00 uur vertrokken we om 13.45 uur ter plekke te zijn in de Ardeche (ruim 1.000km van huis). Na de tent opgezet te hebben op de prachtige terrascamping aan de rivier besloten we nog even een wandeling te maken naar het dorp op de top van de berg. De vrijdag zijn we naar het episch centrum van de tocht gereden in Felicien. In dit gehucht met een paar honderd inwoners gebeurt 360 dagen helemaal niets tot de week van de Ardechoise. Dit evenement met intussen een globale aantrekkingskracht is werkelijk een feest voor de circa 15.000 deelnemers en voor de enthousiaste bewoners van de streek waar de renners voorbij komen. Uit alle hoeken van de wereld komen de renners zoals uit ; Zwitserland, Italië, Azië, Nieuw Zeeland, Canada, Spanje, Tjechië, ect. Naast de cyclo die 216 km lang is, 11 cols kent en een hoogteverschil kent van 4.116 mtr zijn er ook kortere en langere afstanden te rijden. De meeste hardrijders kiezen voor de 216km versie waar menig snelle cyclorijder aan de start staat of heeft gestaan(ruim 10 jaar terug won Kivilev en stond Vinokourov naast hem op het podium). Aangekomen in het dorp besloten we eerst onze startnummers op te halen en spullen die je krijgt (o.a. een fraaie helm en bidon). Daarna onze namen zoeken op de borden met alle namen. Na nog even rond gekeken te hebben zijn we de 66km ronde met de auto gaan verkennen aangezien Linda voor die afstand gekozen had. Met 1.081hm was dit zeker geen rondje polder.
20Juni de dag waarop het moest gebeuren brak aan om 05.30uur en na een snel ontbijt reden we om 06.00 uur richting de start. Op een parkeerplaats circa 5 kilometer van de start vonden we een parkeer plaats. Bij het startvak voor de buitenlanders aangekomen sloten we aan bij de menigte. Zover je kon kijken stonden er renners in afwachting van de start. Precis om 07.30 uur klonk het startschot en dan gebeurt er even niks. Eerst gaat het vak met de 300 toppers daarna het vak met de buitenlanders, gevolgd door 2 vakken van 5.000 Fransen en daarna het restant. Maar gelukkig duurde het niet erg lang voordat ik kon vertrekken en zocht ik een vrije baan in de eerste 2,5 kilometer afdaling(!). Een klim van 11,5 kilometer bracht daarna het peloton op temperatuur. Al snel vloog er rakelings een helikopter langs die de kop van het veld op zocht. Ik kon mooi zien dat ik zo`n kilometer achter deze mannen zat. Na 9 kilometer klimmen had ik paar honderd renners ingehaald en zat ik in de staart van de licentiemannen aan de nummers te zien. Ik besloot hier voor het eerst even naar het binnenblad te gaan. Na de top dook de groep in een sneltreinvaart de afdaling in en hier verloor ik wel een paar plekken. Hoewel ik er wel een aantal terug won gezien de gevallen renners in de gevaarlijke afdaling. Na zo`n 15 kilometer dalen volgde honderd meter vlak in een rijkelijk versiert Lamastre, direct gevolgd door een klim van 11,5 km. Hier kraakte de groepen al aardig. Na wederom een afdaling maakte ik me op voor de klim naar Melzihac (1.120mtr) welke ruim 22 km lang is en werkelijk schitterend loopt. De koplopers zaten daar al ver voor, maar we zaten toch wel in een groep met serieuze hardrijders die een klassement wilde rijden. Onze groep beneden aan deze klim was circa 100 man groot en het was moeilijk om tempo te organiseren. Een paar Spaanse renners verrekte om tegen de wind in kop te doen. Uiteindelijk ben ik met 2 Fransen, een Deen en een Belg vooraan weggereden en sloten we aan bij de groep er voor die op een steilere passage weer uiteen viel. Uiteindelijk kwam ik lekker boven en na water getankt te hebben stortte ik me in de afdaling die maar liefst 20 kilometer lang was.
Ook hier ging de afdaling direct over in een klim van 10%. Ruim over de helft van de koers reden we naar de Gerbier de Jonc (1.416mtr). Deze klim gaat over een open vlakte en is niet steil maar met windkracht 7 tegen komt de teller in de groep niet hoger dan 12 km/uur. Ik besloot hier niet te veel tijd te gaan verliezen en koos de ruimte maar na 2 kilometer zakte mijn tempo ook terug en besloot weer plaats te nemen in de groep. Er kwamen immers 3 cols te gaan. In de afdaling had ik profeit van de gespaarde energie en wist ik af en toe de 70 km/uur aan te tikken. Intussen waren ook de kortere routes weer aangesloten en nog het snelheidsverschil verder toe. In het dal aangekomen besloot ik voor het eerst te kijken hoe lang ik onderweg was om te zien of ik op goudkoers zat (08.50.00 uur). Het zou kritisch worden maar niet geheel onmogelijk dus. De klim van 17,5 kilometer ging soepel en het was alleen maar inhalen. Bovenaan nog even drinken scoren en een foto maken van de verzorging die overal zo feestelijk en top was. De afdaling die volgde ging snel maar de armen werden wat pijnlijk. Vanuit de afdaling direct de klim van maar 3800mtr. Hier wat geforceerd in de hoop weer snel bij te tanken in de afdaling, maar bovenop was het net even te lang vals plat en had ik het zwaar om boven de 30km/uur te rijden. Na een paar kilometer toch lekker bijkomen in de verdiende afdaling op weg naar Pont de Clara. Deze foeilelijke brug is gesitueerd onderaan de finale klim die heel speciaal is. De weg naar boven is bezaaid met haarspeldbochten welke genummerd zijn en in elke bocht staat een tentje met muziekanten te blaren op de vingers te spelen of de stembanden uit de keel te zingen. Erg leuk als deze mensen zo vrolijk zijn terwijl jij net begint aan een 15% helling met ruim 200km in de benen. Gelukkig is de hele helling maar 6,5 kilometer lang maar met nog 2 stroken van een kilometer 10% toch wel een finale. 2 kilometer onder de top kijk ik weer op m`n klokje en zie dat het vrijwel uitgesloten is dat ik nog goud zal halen maar ik heb nog een afdaling tegoed. Ik schakel bij en rij nog met 18km/u bij 6% (niet vanzelf). Op de top het grootte mes erop en met 1 renner in m`n kielzog stort ik naar beneden. Ik moet deze 11,5 daling en nog 2 kilometer klimmen met zo`n 50km/uur gemiddeld nemen. Mijn gedachten gaan op en neer “mogelijk-onmogelijk-mogelijk-onmogelijk” Elke kilometer staat op de weg geschreven en ben ik een rijdende calculator. Bij elke bocht hou ik steeds minder asfalt over en anderen lijken nu echt stil te staan, maar nog steeds 1 renner in m`n kielzog. Op 2 kilometer van de meet begint de laatste helling en zie dat ik nog maar een paar minuten heb. Ik ga nu niet terugschakelen want ik rij nog 45 km/u in de klim. Bij 1.000 meter moet ik toch terug aangezien de melkzuur zo`n beetje uit de oren komt. Maar naar het binnenblad ga ik niet!!! Met een paar machtige pedaalslagen druk ik me over de mat en zie ik Linda me juichend binnen halen. Zij had intussen heerlijk de 66 km versie volbracht en genoten van de mensen en de omgeving. Maar was het toch nog goud? Na een poosje kwam de uitslag ik kwam 26 seconden tekort…… Maar ik was desondanks zeer content met een 238e plek overall en een 11e plek bij de wielertoeristen (alle leeftijden).
Zeer tevreden nam ik na afloop de traditionele maaltijd in ontvangst en genoten we nog even na in het wielerdorp. Ook zeg ik na de tweede keer “hier kom ik vast nog wel een keer terug”.
20Juni de dag waarop het moest gebeuren brak aan om 05.30uur en na een snel ontbijt reden we om 06.00 uur richting de start. Op een parkeerplaats circa 5 kilometer van de start vonden we een parkeer plaats. Bij het startvak voor de buitenlanders aangekomen sloten we aan bij de menigte. Zover je kon kijken stonden er renners in afwachting van de start. Precis om 07.30 uur klonk het startschot en dan gebeurt er even niks. Eerst gaat het vak met de 300 toppers daarna het vak met de buitenlanders, gevolgd door 2 vakken van 5.000 Fransen en daarna het restant. Maar gelukkig duurde het niet erg lang voordat ik kon vertrekken en zocht ik een vrije baan in de eerste 2,5 kilometer afdaling(!). Een klim van 11,5 kilometer bracht daarna het peloton op temperatuur. Al snel vloog er rakelings een helikopter langs die de kop van het veld op zocht. Ik kon mooi zien dat ik zo`n kilometer achter deze mannen zat. Na 9 kilometer klimmen had ik paar honderd renners ingehaald en zat ik in de staart van de licentiemannen aan de nummers te zien. Ik besloot hier voor het eerst even naar het binnenblad te gaan. Na de top dook de groep in een sneltreinvaart de afdaling in en hier verloor ik wel een paar plekken. Hoewel ik er wel een aantal terug won gezien de gevallen renners in de gevaarlijke afdaling. Na zo`n 15 kilometer dalen volgde honderd meter vlak in een rijkelijk versiert Lamastre, direct gevolgd door een klim van 11,5 km. Hier kraakte de groepen al aardig. Na wederom een afdaling maakte ik me op voor de klim naar Melzihac (1.120mtr) welke ruim 22 km lang is en werkelijk schitterend loopt. De koplopers zaten daar al ver voor, maar we zaten toch wel in een groep met serieuze hardrijders die een klassement wilde rijden. Onze groep beneden aan deze klim was circa 100 man groot en het was moeilijk om tempo te organiseren. Een paar Spaanse renners verrekte om tegen de wind in kop te doen. Uiteindelijk ben ik met 2 Fransen, een Deen en een Belg vooraan weggereden en sloten we aan bij de groep er voor die op een steilere passage weer uiteen viel. Uiteindelijk kwam ik lekker boven en na water getankt te hebben stortte ik me in de afdaling die maar liefst 20 kilometer lang was.
Ook hier ging de afdaling direct over in een klim van 10%. Ruim over de helft van de koers reden we naar de Gerbier de Jonc (1.416mtr). Deze klim gaat over een open vlakte en is niet steil maar met windkracht 7 tegen komt de teller in de groep niet hoger dan 12 km/uur. Ik besloot hier niet te veel tijd te gaan verliezen en koos de ruimte maar na 2 kilometer zakte mijn tempo ook terug en besloot weer plaats te nemen in de groep. Er kwamen immers 3 cols te gaan. In de afdaling had ik profeit van de gespaarde energie en wist ik af en toe de 70 km/uur aan te tikken. Intussen waren ook de kortere routes weer aangesloten en nog het snelheidsverschil verder toe. In het dal aangekomen besloot ik voor het eerst te kijken hoe lang ik onderweg was om te zien of ik op goudkoers zat (08.50.00 uur). Het zou kritisch worden maar niet geheel onmogelijk dus. De klim van 17,5 kilometer ging soepel en het was alleen maar inhalen. Bovenaan nog even drinken scoren en een foto maken van de verzorging die overal zo feestelijk en top was. De afdaling die volgde ging snel maar de armen werden wat pijnlijk. Vanuit de afdaling direct de klim van maar 3800mtr. Hier wat geforceerd in de hoop weer snel bij te tanken in de afdaling, maar bovenop was het net even te lang vals plat en had ik het zwaar om boven de 30km/uur te rijden. Na een paar kilometer toch lekker bijkomen in de verdiende afdaling op weg naar Pont de Clara. Deze foeilelijke brug is gesitueerd onderaan de finale klim die heel speciaal is. De weg naar boven is bezaaid met haarspeldbochten welke genummerd zijn en in elke bocht staat een tentje met muziekanten te blaren op de vingers te spelen of de stembanden uit de keel te zingen. Erg leuk als deze mensen zo vrolijk zijn terwijl jij net begint aan een 15% helling met ruim 200km in de benen. Gelukkig is de hele helling maar 6,5 kilometer lang maar met nog 2 stroken van een kilometer 10% toch wel een finale. 2 kilometer onder de top kijk ik weer op m`n klokje en zie dat het vrijwel uitgesloten is dat ik nog goud zal halen maar ik heb nog een afdaling tegoed. Ik schakel bij en rij nog met 18km/u bij 6% (niet vanzelf). Op de top het grootte mes erop en met 1 renner in m`n kielzog stort ik naar beneden. Ik moet deze 11,5 daling en nog 2 kilometer klimmen met zo`n 50km/uur gemiddeld nemen. Mijn gedachten gaan op en neer “mogelijk-onmogelijk-mogelijk-onmogelijk” Elke kilometer staat op de weg geschreven en ben ik een rijdende calculator. Bij elke bocht hou ik steeds minder asfalt over en anderen lijken nu echt stil te staan, maar nog steeds 1 renner in m`n kielzog. Op 2 kilometer van de meet begint de laatste helling en zie dat ik nog maar een paar minuten heb. Ik ga nu niet terugschakelen want ik rij nog 45 km/u in de klim. Bij 1.000 meter moet ik toch terug aangezien de melkzuur zo`n beetje uit de oren komt. Maar naar het binnenblad ga ik niet!!! Met een paar machtige pedaalslagen druk ik me over de mat en zie ik Linda me juichend binnen halen. Zij had intussen heerlijk de 66 km versie volbracht en genoten van de mensen en de omgeving. Maar was het toch nog goud? Na een poosje kwam de uitslag ik kwam 26 seconden tekort…… Maar ik was desondanks zeer content met een 238e plek overall en een 11e plek bij de wielertoeristen (alle leeftijden).
Zeer tevreden nam ik na afloop de traditionele maaltijd in ontvangst en genoten we nog even na in het wielerdorp. Ook zeg ik na de tweede keer “hier kom ik vast nog wel een keer terug”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten