Na een klein jaar van voorbereiding, ruim 7.000 trainingskilometers en werving van ruim € 3.100,- sponsorgeld ga ik vandaag onderweg. Vanuit Putten waar ik mee kan rijden met het Team MMHK we vertrekken om 09.00 uur in de ochtend. Ik kon m
ee in de camper van terwijl m`n fiets in de bus gepropt wordt . Een supersfeer aldaar in Putten. Na uitgezwaaid te zijn door Linda maak ik wat nader kennis met m`n reisgenoten. Familie van de Pol met zoon Henke van 4 jaar (heeft Duchenne) en 2 andere renners uit het team van 12. Door de lange rit naar Luxemburg hebben 
we mooie gesprekken gehad en het was voor mij ook heel waardevol om zo met m`n doel geconfronteerd te worden. Toch brak er al na een half uur paniek uit in de camper want iemand bleek z`n fiets nog vergeten te hebben…… Met een logistieke truck wisten we de vertraging te beperken en kwamen uiteindelijk om 15.00 uur op de camping in Wiltz aan. Na de tent opgezet te hebben werd het tijd voor de opening van de Duchenne Heroes 2009 om 16.00 uur. Na enkele korte toespraken van de organisatie en de voorzitster 
van het Duchenne Parents Project werden we door de burgemeester uitgenodigd voor een borrel op het gemeentehuis. Onder politiebegeleiding vertrokken we op de mountainbike naar boven, want 
het gemeentehuis lag ruim 100 meter hoger. Een mooie opwarmer dus alvorens een toespraak en een toast met de burgervader. Met 2 witte wijntjes achter de kiezen vertrok ik weer naar beneden, ook nog zonder helm en met een snelheid die de 70 km/uur aantikte. Leuk ja – verstandig nee!!! Om 20.00 uur konden we aanschuiven voor het eten en de pasta bleek een voorbode voor de rest van de week!! Op tijd vertrok ik naar m`n tent om dat ik toch wel gaar was van alle indrukken. Want morgen moest het gaan gebeuren!!
Dag 1 Wiltz – Dochamp 96 km 2.000 hm
Vandaag van start!! Uiteraard eerst nog ontbijten, pakketjes eten voor de 2 Check
points klaar maken en m`n tent afbreken. Iets wat een dagelijks ritueel zou worden. Deze morgen om even voor half 9 gingen de eerste teams rijden. Onder luid applaus ging elk team van 4 renners op pad. De speaker vertelde over elk team een 
kort verhaaltje. Zelf zat ik in het op 2 na laatste team en kon daardoor pas om 09.40 uur vertrekken.Onder een mooie blauwe lucht vertrokken we en direct al de eerste klim over het asfalt.. Het parcours diende op de GPS gevolgd te worden en dat was in de eerste kilometers direct al een ommetje van zo`n 5 kilometer. Helaas ook nog met een enorme helling. Via het weiland kwamen we weer op de juiste track. Na zo`n 40 kilometer kwamen we bij CP1 en hadden intussen redelijk wat teams bijgehaald. Op de CP1 hingen allemaal tekeningen van Duchenne kinderen en dat is toch wel erg leuk. Het parcours liep nu naar Houfalize en dat is genieten!! De steile single tracks waren super. Nu richting La Roche waar ook veel mooie trails lagen en jawel de tweede post. Intussen was de jus wel enigszins voelbaar in de benen maar op dit 80 km punt hoefde we nog maar 15 km. (inclusief omrijden) Het venij
n zat in de staart en een enkele helling was dermate steil dat het lopen was geblazen. Ook nog een lekkere snelle afdaling en een paar pokkestukken langs een weiland. Vlak voor de camping werden we nog bijna gegrepen door een grote hond. De aankomst was super en onder de eigen muziek (door mezelf opgegeven) rolde ik over de meet. Na binn enkomst werden we zoals later bleek elke dag ontvangen met
warme soep. Na het materiaal weer in orde te hebben gebracht was het tijd voor de douche. Ook nog de tent opzetten en ja dat is toch wel ff afzien tussen al die campers die de meeste teams bij zich hadden. Helaas schoof m`n rug scheef en baalde ik enorm. De hele zomer bij Altius en thuis aan m`n rug gewerkt en dan met een knullige beweging dit probleem. Morgen de zwaarste rit dus vanavond maar vroeg naar bed.Dag 2 Dochamps – Sart Lez Spa 104 km 2.400hm
Vandaag vroeg op en best nerveus voor deze zware dag. Wat betreft het profiel van de rit is dit de zwaarste rit. Iedereen heeft blijkbaar hetzelfde gevoel want het is al vroeg druk bij het toilet, het ontbijt en de start. Het weer beloofd vandaag niet veel goeds, maar ik heb geen keus, gewoon gaan! Ook voelt de rug niet best aan na gisteravond. Vanaf de camping gaat het al vrij vlot omhoog richting Baraque de Fraiture, een lange klim maar goed te doen. Verv
olgens mooie paden, steile klimmen en heerlijke afdalingen. Richting het CP1 gaat het rege nen en het zou vandaag alleen
maar slechter worden. Later zijn slagregens en onweersbuien de elementen wa ar we tegen moeten vechten. Alsof het parcours niet uitdagend genoeg is!! Richting de watervallen van Coo wordt het ook super technisch. Vaak is de supersteile en gladde trail best te doen maar zijn er eerder gestarte deelnemers die wat minder durven en soms voor hachelijke momenten zorgen. Uiteraard probeer je het in te schatten maar als er ineens iemand stuilstaat is remmen onvermijdelijk en is het op het gladde leisteen net ijs. Op een langere snelle afdaling gaat voor mij mis en duikel ik van de fiets terwijl ik nog probeer te corrigeren. Meters verder lig ik stil en beperkt de schade zich tot een achterrem die het niet meer echt doet en wat schaven op m`n achterwerk en been. Snel moet ik verder want de rest zat voor me. Vlak voor het CP stuiten we nog op een renner die hard het prikkeldraad is in gevlogen. Hier bewijst de tracker z`n 
dienst want de hulpdienst is snel terplekke. Althans er wordt doorgegeven dat het slachtoffer nog een klein stukje via het smalle pad naar de weg gebracht kan worden. Na wat verbonden te zijn lukt dat. Dit is ook de DuchenneHeroes, iedereen helpt elkaar bij pech en ongevallen. Bij het CP laat ik m`n wonden behandelen en eet m`n zakje leeg. In de stromende regen vetrekken we en dat blijft zo tot de laatste paar km. Vandaag ook onze eerste lekke band en dat is altijd lekker met dit weer! Wat later bleek werden op dat moment al mensen van het parcours via de weg naar de camping gestuurd aangezien het minder verantwoord was om nog 
door het bos over de heuvels te gaan. Uiteindelijk komen we nog aardig op tijd bij de camping en laten we ons de kop warme soep smaken. Vanavond besluit ik m`n rug te laten behandelen want de Iburofen 400 gaat er snel doorheen. Ook m`n fiets dient hersteld te worden en vliegt de avond werkelijk om. Moe maar zeer tevreden zoek ik m`n natte tent op waar helaas het water instaat.Dag 3 Sart-Lez-Spa – Vijlen. 91 km 1.750hm
Vandaag gaan we al naar Nederland maar niet vo ordat we nog een geweldige rit door de Ardennen en de Hoge Venen gaan maken. We vertrekken vanuit de buurt van het F1 circuit en kenners weten het is daar mooi en heuvelachtig!! In aanvang is het nog nat, dat gaat over in mist en later zowaar de zon. Met een korte nachtrust (regen) en goed ontbijt achter de kiezen vertrek ik. Het tempo is in aanvang relatief rustig en dat bevalt me wel na gisteren. Prachtig gebied om doorheen te kruisen. Na enkele kilometers begint wel m`n draaishifter waarmee ik schakel stroef te lopen en langzaam maar zeker wordt dit probleem steeds groter. Bij CP1 kan men mij niet helpen en da mechaniciën geeft aan dat bij CP2 wel er iets aan gedaan kan worden. In feite moet ik dus zo`n 40 km single speed rijden. Op hellingen te zwaar en in afdalingen te licht. M`n rug speelt op en de Ibuprofen 400 gaat nu snel. Over de Hoge Venen is het echt afzien maar ik bereik dan toch CP2. Terwijl ik m`n broodje eet wordt het probleem verholpen door de mechaniciën. Na een wat gedwongen lange pauze vertrekke n voor het laatste stuk en dat gaat via een paar leuke wegen (ook asfalt af en toe)door
Duitsland. Uiteindelijk komen we in de buurt van de grens en daar staat de klim naar het drielandenpunt te wachten. In alle eerlijkheid viel dat nog niet mee maar wat een prachtig parcours daar. Uiteindelijk komen we boven en staan enkele mensen ons aan te moedigen. Nu nog wat op en neer en dan naar de camping. Aan het eind wordt er massaal fout gereden en doen we nog even zo`n half uur over de laatste 5 kilometer. Aan de finish staat veel publiek en er is weer soep! Op zich weer een dag afgezien en een dag verder op weg naar Nijmegen. Ik maak m`n fiets schoon, laat de rug behandelen, eten en kruip al vroeg m`n bed in.Dag 4 Vijlen – Valkenburg 103 km en 1830hm
Hoewel we de hoogtes in België en Luxemburg achter ons hebben gelaten is het klimmen en dalen nog niet voorbij! Hemelsbreed hoeven we maar 19 km te verplaatsen waar we dus meer dan 100 km over gaan doen. Op papier een zware maar bijzonder mooie rit. Veel stukken uit de Bart Brentjes Challenge en mooie ATB-routes. Maar vannacht ben ik ziek geworden en helaas niet zo`n klein beetje ook. De slaapzak was nat toen ik er gisteren in kroop en ik kwam al slecht in slaap. De hele nacht krijg ik koortsaanvallen en het zweet breekt me aan alle k
anten uit. Ook loop ik geheel leeg op het toilet. Als ik in de ochtend toch probeer te ontbijten, gaat het helemaal mis en weet ik nog net de struiken te halen. M`n maag verdraagt nu helemaal niets meer. Ik twijfel hard op om van start te gaan. Ik overleg met m`n teammaten want ze willen altijd “samen uit – samen thuis” en ik zie dat niet goed komen. Doordat we vandaag veel lussen rijden durf ik wel te starten om eventueel de kortste weg terug te nemen of direct naar de ander camping te fietsen over de weg. Onder die voorwaarde vertrekken we want ik wil niet hun rit verpesten. Kort voor de start eet ik 
nog snel wat en gelukkig blijft het er in. We gaan laat van start. Direct vanaf de camping gaat het steil omhoog naar het Vijlener bos en dat valt niet mee maar ook niet tegen. Direct in de eerste afdaling gaat het mis. Op hogere snelheid krijg ik een stootlek en staan we stil. Tijdens het wisselen van de band kan ik even eten. De laatste groepjes zijn intussen langs voordat we onze weg vervolgen. Voordat we CP1 bereiken staan we nog 5 x stil met pech of anderen te helpen bij hun pech. Daardoor kan ik dus wel wat eten en drinken. Ook bij CP1 eet ik alles wat los e n vast zit, soep, 6 boterhammen, krentenbol, reep, banaan en wat sinaasappel. Ook drink ik bijzonder veel. Op weg naar CP2 gaat het ook vrij goed en voordat we dat punt bereiken heb ik alweer 2 bidons leeg. Ook bij CP drink ik weer een liter extra en eet ik ongelofelijk veel. De snelheid zat er ook goed in dus heb ik op dat moment wel zin in het stuk naar de finish. Mooie steile klimmen en dito afdalingen. In de afdaling naar Valkenburg wordt ik op de weg nog gesneden door een auto die m`n stuur raakt met z`n spiegel. Gelukkig blijf ik overeind maar wil die vent wel uit z`n auto trekken!! Vanuit Valkenburg volgen nog
een aantal heftige klimmen en het tempo vervalt bij een ieder in een wandeltempo als het heel steil is. In de laatste 10 kilometer gooien we nog even het gas er op en kan ik hard meerijden op kop. Versteld van mezelf sta ik even later aan een kopje soep en ben blij met de verbetering. Toch besluit ik om heel vroeg te gaan slapen na een massage en tapebeurt aan de rug (21.15 uur)Dag 5 Valkenburg –Herkenbosch 108 km en 815 hm.
Deze ochtend wordt ik weer vroeg wakker en voel me goed. Vandaag een iets minder zware etappe op het programma dus dat wordt genieten! Na het ziektedagje van gisteren kan ik gelukkig goed eten en dat doe ik dan ook. De dames van het buffet zien me dan ook nog een keer extra langs komen. We starten vandaag weer laat en zullen weer de nodige groepen inhalen. Altijd gezellig om soms kort ff een praatje te maken. Het weer is vandaag gelukkig prima, in ieder geval droog. De route gaat grofweg eerst naar het Oosten om nog even wat Zuid Limburgse heuvels te nemen. Al binnen 5 kilometer hebben we te maken met een lekke band. Niet heel verkeerd want vanmorgen kom ik niet op gang. Na het euvel verholpen te hebben gaat het tempo er gelijk weer op en dienen de eerste serieuze heuvels zich aan. De eerste zware klim valt me zwaar en kies ik gelijk m`n ei
gen tempo. Nog steeds haal ik veel mensen in maar ik mis het goede gevoel en het gaat niet vanzelf. In de afdaling sluit ik aan bij teamgenoot Wim die prompt in een geul over de kop vliegt. Een vervelend blessure wat later bleek aan z`n hand tot gevolg. Snel weer opstappen om de rest te achterhalen. Het plafond van de rit ligt vandaag op de Wilhelmina Steenberg bij Landgraaf. Wat een geweldige klim met haarspeldbochten en ik begin zowaar weer wat op te leven. In de afdaling geniet ik z o waar nog meer!! Na het eerst CP veranderd het dramatisch en is het alleen nog maar afzien en kilometers aftellen. Veel genieten van de prachtige omgeving kan ik ook niet meer. De hei bij Brunssum is doorgaans mooi maar nu ff niet. Ik klungel me door de zandsporen en kies regelmatig het verkeerde spoor. De kracht ontbreekt en ik moet regelmatig vragen om iets kalmer te rijden. Ook blijkt m`n teamgenoot Wim wat foutjes te maken en hij duikelt via een paar boomwortels volledig met fiets en al in de sloot! Uiteraard was dit een mooi Kodakmoment, maar ik besloot om hem eerst maar te helpen om de kant weer op te klauteren. Waarna hij druipend z`n weg kon vervolgen. Uiteindelijk blijken we nog wel heel veel groepjes in te halen maar bij de finish ben ik totaal kapot. Tot mijn verbazing staat m`n overbuurman Walter bij de finish te wachten en dat beurt me op dat moment wel even op. Hij blijft gezellig mee eten en een nachtje over. Echt super! Vanavond eerst nog maar even naar 
de massage voor het eten. Nu maar eens de benen voor het eerst laten kneden en ik heb geluk want 2 dames leven zich uit over de stelten waar intussen het leven uit is.
Nadien nog even de rug wat tapen. Vanavond ondanks het bezoek toch vroeg naar m`n bed en Walter sluit aan bij het kampvuur van het team uit Putten.Dag 6 Herkenbosch – Venray 115 km en 735 hm
Vandaag alweer vrijdag en de langste etappe staat op de rol vandaag. Welliswaar niet zoveel hoogtemeters maar wel veel singletracks met draaien en keren. Een prachtige route door het zogeheten mijnweggebied op de rand van Nederland en Duitsland waarbij de Maas naar het noorden gevolgd gaat worden. Na m`n mindere dag van gisteren voel ik me wederom niet helemaal op het gemak. Vanmorgen wel goed ontbeten en m`n etenszakken voor CP1 & 2 gevuld. Vrijwel als laatste worden we door Vera op
pad gestuurd en al snel zit de vaart er lekker in en het gaat vrij redelijk in de aanvang, maar na het eerste uurtje gaat het beter draaien en we komen al snel aan bij CP1 op 42 km waar m`n buurman Walter nog maar net op de motor is aangekomen. Ook hier naast ff kletsen weer eten en drinken voor het volgende deel richting CP2. Na weer wat stroef op gang gekomen te zijn sturen we de prachtige Maasduinen in. Vele mountainbikeroutes zijn hier aan elkaar geknoopt en het is een waar genot om met de 3 mannen lekker te scheuren door dit prachtige stukje Nederland./Duitsland. Nabij CP2 lopende snelste groepjes wat samen en wordt er af en toe stevig gereden maar gek genoeg gaat het lekker nu. Het weer is lekker vandaag en na even in de zon te hebben gezeten besluiten we toch op te stappen richting Venray. Ook nu gaat het niet zachtjes en als we in de laatste 5 km nog fout rijden heb ik het wel zo`n beetje gehad. Maar toch zijn we vandaag ruim voor 15.00 uur binnen en het weer is super! Na een lekkere douche eindelijk de korte broek aan en nog even kijken naar de andere teams die binnen komen. Intussen ontmoet ik ook nog Paul Herijgers uit België (oud wereldkampioen veldrijden) die vandaag een stuk mee heeft gereden op z`n veldrijder en praat even met hem bij over het veldrijden eind jaren `90. Vandaag neem ik geen massage en besluit ik om vroeg te gaan eten. Een ware BBQ is ons deel en ik vecht me door 2 volle borden heen. Weer ee
ns wat anders dan pasta! Vanavond is ook de laatste avond met de Heroes en dat betekend “de bonte avond” met feest, muziek , drank en laat naar bed. IK hou het bij 2 wijntjes en 1 biertje waarna ik om 24.00 uur naar m`n bed ga. Eerst nog weer even de benen insmeren en het zitvlak behandelen (in goede volgorde). Een kort nachtje dus! Helaas blijken er in dit nachtje een tweetal dure fietsen gestolen te zijn.Dag 7 Laatste dag Venray -Nijmegen. 80 km en 700 hm
Het is intussen alweer zaterdag en bij het wakker worden om 06.30 uur besef ik dat het bijna afgelopen is. Vandaag nog 1 etappe naar Nijmegen en eigenlijk ben ik er best wel blij om. Het lichaam is op en ook het hoofd voelt wat minder aan door de verkoudheid en misschien het feestje van vrijdagavond. Ook vanmorgen weer hetzelfde ritueel waarbij ik binnen anderhalf uur tijd alles moet regelen.
Vandaag voor het laatst in de rij voor toilet en ontbijt! Terwijl ik m`n natte tent inpak komt Paul langs en geeft aan dat we een half uur later vertrekken (jaja we zouden rustig aan rijden). Ik benut de extra tijd om nog een bak koffie en thee te nemen terwijl ik Vera de teams zie wegschieten. Op het bankje bij de start overdenk ik nog even de week en m`n zonden. Enigszins trots voel ik me wel om dit gedaan te hebben. Wel denk ik dat ik deze week enkele grenzen heb o
verschreden en ben achteraf blij dat het relatief goed gegaan is. Ineens tikt Richard op m`n schouder “we gaan!!”. Ik draai me om en zie Paul al aan de meet staan. Het tentenkamp is intussen bijna afgebroken en vrijwel alle teams zijn dan al onderweg. Binnen 10 seconden na de start weet ik al dat m`n zitvlak nog steeds erg zeer doet maar ben blij dat het vandaag “maar” 80 kilometer is. WE starten redelijk rustig en de eerste 10 kilometer gaan over asfalt. De GPS van Paul doet wat wazig aan het begin maar dat blijkt een probleem te zijn aangezien we een stukje tegengesteld aan gisteren rijden . Aan de rand van de Maasduinen doemen al snel de fraaie bospaden en single tracks op en het tempo gaat rap omhoog. Veel zandsporen en dat is na zo`n week zwaar. Door vermoeidheid maak ik af en toe een klein foutje en dan moet je weer op gang komen. Al snel beginnen we weer teams in te halen (wat nou rustig?). Tot CP1 gaat het dan nog vrij redelijk. Na het vertrek aldaar heb ik weer m`n dip en hang aan het elastiek. We zijn dan ook in het Reichswald aangekomen en dit mooie Duitse natuurgebied is niet vlak. D
e klimmen doen wederom zeer en fout rijden voelt nu wel heel frustrerend. Maar als er na een klim een afdaling volgt bloei ik direct op en daar doe ik het voor! Veel groepen halen we nu in en zien mensen werkelijk steeds vaker naar boven lopen. Bij de grens met Nederland is CP2 en het is daar nog relatief rustig. Vandaag hebben we nog een CP3 waar we verzamelen om gezamenlijk te finishen in Nijmegen. Maar voordat we daar zijn doen we nog even het Rijk van Nijmegen aan met prachtige routes in de buurt van Groesbeek. Af en toe even laagvliegen over de singletracks en soms kruipen op de laatste hellingen. Bij CP 3 drinken we nog even een bak koffie, de meesten zijn dan nog onderweg. Linda, de kinderen en Ingrid komen me daar nog even opzoeken voordat we onder politiebegeleiding de stad door kruisen. Een waar feest om zo door de stad te mogen rijden. Lurken aan een fles champagne is toch wat anders dan aan een bidon Powerbar. Voor het stadion Brakenstein komt de karavaan tot stilstand en langzaam draaien we het veld op een euforisch gevoel. Intussen krijg ik van het thuisfront een bos bloemen in de hand gedrukt. Ook ik voel zo nu en dan de emoties boven komen. Hierna worden we gevraagd om bij het podium te verzamelen en wordt het bedrag van € 1.015.000,- bekend gemaakt. Uiteraard een trots gevoel en super om hieraan m`n steentje te hebben bijgedragen. Ook krijg ik nog een cadeau van een meisje met Duchenne en dat blijkt een verfhandje op doek te zijn met naam erbij, Sam 10 jaar. Ook een foto van het knutselen erbij. Geroerd vraag ik me af of het medicijn voor haar en de andere kinderen op tijd gaat komen 
en of ze vol
gend jaar er nog bij is. En ik?Wie weet! Natuurlijk wil ik meer met dit prachtige doel doen en mensen om mij heen zijn ook heel enthousiast. Veel zal afhangen van vrije dagen op m`n werk en/ of mensen weer gul zouden willen geven. Maar voorlopig geniet ik eerst maar eens even na van deze editie.
Het was een mooie , erg zware, soms emotionele en soms pijnlijke week, maar het was het waard voor dat ene doel!!
