Ardechoise 2009

Afgelopen najaarsvergadering begon het alweer met de plannen voor 2009 en de Ardechoise bleek na het succes van enkele jaren terug wel aantrekkingskracht te hebben op meerdere. Uiteindelijk ben ik alleen gegaan en heb er samen met Linda een weekend van gemaakt waarbij de cyclo centraal stond. Een vervelende valpartij in de week vooraf en daardoor aangewezen op m`n reservefiets bracht me niet van m`n stuk. Donderdagmorgen om 04.00 uur vertrokken we om 13.45 uur ter plekke te zijn in de Ardeche (ruim 1.000km van huis). Na de tent opgezet te hebben op de prachtige terrascamping aan de rivier besloten we nog even een wandeling te maken naar het dorp op de top van de berg. De vrijdag zijn we naar het episch centrum van de tocht gereden in Felicien. In dit gehucht met een paar honderd inwoners gebeurt 360 dagen helemaal niets tot de week van de Ardechoise. Dit evenement met intussen een globale aantrekkingskracht is werkelijk een feest voor de circa 15.000 deelnemers en voor de enthousiaste bewoners van de streek waar de renners voorbij komen. Uit alle hoeken van de wereld komen de renners zoals uit ; Zwitserland, Italië, Azië, Nieuw Zeeland, Canada, Spanje, Tjechië, ect. Naast de cyclo die 216 km lang is, 11 cols kent en een hoogteverschil kent van 4.116 mtr zijn er ook kortere en langere afstanden te rijden. De meeste hardrijders kiezen voor de 216km versie waar menig snelle cyclorijder aan de start staat of heeft gestaan(ruim 10 jaar terug won Kivilev en stond Vinokourov naast hem op het podium). Aangekomen in het dorp besloten we eerst onze startnummers op te halen en spullen die je krijgt (o.a. een fraaie helm en bidon). Daarna onze namen zoeken op de borden met alle namen. Na nog even rond gekeken te hebben zijn we de 66km ronde met de auto gaan verkennen aangezien Linda voor die afstand gekozen had. Met 1.081hm was dit zeker geen rondje polder.
20Juni de dag waarop het moest gebeuren brak aan om 05.30uur en na een snel ontbijt reden we om 06.00 uur richting de start. Op een parkeerplaats circa 5 kilometer van de start vonden we een parkeer plaats. Bij het startvak voor de buitenlanders aangekomen sloten we aan bij de menigte. Zover je kon kijken stonden er renners in afwachting van de start. Precis om 07.30 uur klonk het startschot en dan gebeurt er even niks. Eerst gaat het vak met de 300 toppers daarna het vak met de buitenlanders, gevolgd door 2 vakken van 5.000 Fransen en daarna het restant. Maar gelukkig duurde het niet erg lang voordat ik kon vertrekken en zocht ik een vrije baan in de eerste 2,5 kilometer afdaling(!). Een klim van 11,5 kilometer bracht daarna het peloton op temperatuur. Al snel vloog er rakelings een helikopter langs die de kop van het veld op zocht. Ik kon mooi zien dat ik zo`n kilometer achter deze mannen zat. Na 9 kilometer klimmen had ik paar honderd renners ingehaald en zat ik in de staart van de licentiemannen aan de nummers te zien. Ik besloot hier voor het eerst even naar het binnenblad te gaan. Na de top dook de groep in een sneltreinvaart de afdaling in en hier verloor ik wel een paar plekken. Hoewel ik er wel een aantal terug won gezien de gevallen renners in de gevaarlijke afdaling. Na zo`n 15 kilometer dalen volgde honderd meter vlak in een rijkelijk versiert Lamastre, direct gevolgd door een klim van 11,5 km. Hier kraakte de groepen al aardig. Na wederom een afdaling maakte ik me op voor de klim naar Melzihac (1.120mtr) welke ruim 22 km lang is en werkelijk schitterend loopt. De koplopers zaten daar al ver voor, maar we zaten toch wel in een groep met serieuze hardrijders die een klassement wilde rijden. Onze groep beneden aan deze klim was circa 100 man groot en het was moeilijk om tempo te organiseren. Een paar Spaanse renners verrekte om tegen de wind in kop te doen. Uiteindelijk ben ik met 2 Fransen, een Deen en een Belg vooraan weggereden en sloten we aan bij de groep er voor die op een steilere passage weer uiteen viel. Uiteindelijk kwam ik lekker boven en na water getankt te hebben stortte ik me in de afdaling die maar liefst 20 kilometer lang was.
Ook hier ging de afdaling direct over in een klim van 10%. Ruim over de helft van de koers reden we naar de Gerbier de Jonc (1.416mtr). Deze klim gaat over een open vlakte en is niet steil maar met windkracht 7 tegen komt de teller in de groep niet hoger dan 12 km/uur. Ik besloot hier niet te veel tijd te gaan verliezen en koos de ruimte maar na 2 kilometer zakte mijn tempo ook terug en besloot weer plaats te nemen in de groep. Er kwamen immers 3 cols te gaan. In de afdaling had ik profeit van de gespaarde energie en wist ik af en toe de 70 km/uur aan te tikken. Intussen waren ook de kortere routes weer aangesloten en nog het snelheidsverschil verder toe. In het dal aangekomen besloot ik voor het eerst te kijken hoe lang ik onderweg was om te zien of ik op goudkoers zat (08.50.00 uur). Het zou kritisch worden maar niet geheel onmogelijk dus. De klim van 17,5 kilometer ging soepel en het was alleen maar inhalen. Bovenaan nog even drinken scoren en een foto maken van de verzorging die overal zo feestelijk en top was. De afdaling die volgde ging snel maar de armen werden wat pijnlijk. Vanuit de afdaling direct de klim van maar 3800mtr. Hier wat geforceerd in de hoop weer snel bij te tanken in de afdaling, maar bovenop was het net even te lang vals plat en had ik het zwaar om boven de 30km/uur te rijden. Na een paar kilometer toch lekker bijkomen in de verdiende afdaling op weg naar Pont de Clara. Deze foeilelijke brug is gesitueerd onderaan de finale klim die heel speciaal is. De weg naar boven is bezaaid met haarspeldbochten welke genummerd zijn en in elke bocht staat een tentje met muziekanten te blaren op de vingers te spelen of de stembanden uit de keel te zingen. Erg leuk als deze mensen zo vrolijk zijn terwijl jij net begint aan een 15% helling met ruim 200km in de benen. Gelukkig is de hele helling maar 6,5 kilometer lang maar met nog 2 stroken van een kilometer 10% toch wel een finale. 2 kilometer onder de top kijk ik weer op m`n klokje en zie dat het vrijwel uitgesloten is dat ik nog goud zal halen maar ik heb nog een afdaling tegoed. Ik schakel bij en rij nog met 18km/u bij 6% (niet vanzelf). Op de top het grootte mes erop en met 1 renner in m`n kielzog stort ik naar beneden. Ik moet deze 11,5 daling en nog 2 kilometer klimmen met zo`n 50km/uur gemiddeld nemen. Mijn gedachten gaan op en neer “mogelijk-onmogelijk-mogelijk-onmogelijk” Elke kilometer staat op de weg geschreven en ben ik een rijdende calculator. Bij elke bocht hou ik steeds minder asfalt over en anderen lijken nu echt stil te staan, maar nog steeds 1 renner in m`n kielzog. Op 2 kilometer van de meet begint de laatste helling en zie dat ik nog maar een paar minuten heb. Ik ga nu niet terugschakelen want ik rij nog 45 km/u in de klim. Bij 1.000 meter moet ik toch terug aangezien de melkzuur zo`n beetje uit de oren komt. Maar naar het binnenblad ga ik niet!!! Met een paar machtige pedaalslagen druk ik me over de mat en zie ik Linda me juichend binnen halen. Zij had intussen heerlijk de 66 km versie volbracht en genoten van de mensen en de omgeving. Maar was het toch nog goud? Na een poosje kwam de uitslag ik kwam 26 seconden tekort…… Maar ik was desondanks zeer content met een 238e plek overall en een 11e plek bij de wielertoeristen (alle leeftijden).
Zeer tevreden nam ik na afloop de traditionele maaltijd in ontvangst en genoten we nog even na in het wielerdorp. Ook zeg ik na de tweede keer “hier kom ik vast nog wel een keer terug”.

ATB clinic Duchenne Heroes in Havelte door Jelmer Pietersma.

Enkele ATB toppers uit de BeNeLux zijn ambassadeur van de Duchenne Heroes en zetten zich daar voor in. Zo ook Jelmer Pietsersma uit Balk die als professioneel mountainbiker van het Trek-Brentjes team.
Dinsdag 9 juni gaf hij een clinic aan de deelnemers op het ATB parcours van Havelte.
Helaas was de belangstelling minimaal (2 deelnemers) maar Jelmer liet zich daardoor niet kennen en zo werd dit bijna een privé-clinic! Samen met een andere Biker uit Holten Björn Meinders reden we ons eerst ff warm over de weg. Na enkele kilometers kwamen op de fraaie ATB –route van Havelte die een mooie aaneenschakeling van singletracks bleek te zijn.
Jelmer reed met een voor mij fors tempo (voor hem denk ik D1) soepel over de heuveltjes en door de kombochten. Af en toe moest ik wel even een gaatje laten. Bij een sprong over een boompje belande ik op de rand van een gat welke in het hoge gras slecht zichtbaar was. Een salto was het gevolg en ja van zo nabij was het gat inderdaad zichtbaar.
Op enkele singletracks nam hij de bochtentechniek nog eens door en moesten we onze kunsten vertonen. Onder het oog van de meester ging het vrij vlot, mede door enkele bruikbare tips.
Na afloop kregen we ook nog wat toelichting op materiaal en konden we huiswaarts. Wij met de auto en Jelmer moest nog weer even 60 terug op de ATB… …..

Inspanningstest ofwel sterven aan de laptop.

Aangezien ik dit jaar de DuchenneHeroes ga rijden in september en in de aanloop daarvoor de meeste RWP-cup marathons en onder meer de Ardechoise (cyclo 216km) moe(s)t er dit jaar maar eens serieus getraind worden.
Ingrid van der Vlist van Altius Zeewolde (die zelf ook in 2007 de DuchenneHeroes had volbracht) bood mij belangeloos haar diensten en faciliteiten aan om mij klaar te stomen richting 13 september om in Luxemburg goed en gezond aan de start te staan en de 7 etappes te volbrengen
Natuurlijk had ik een basis conditie en die was opgebouwd (evenals m`n overgewicht) uit een rommelig seizoen 2008 en in winterperiode lekker ontspannen wat veldtoertochten in de benen.
Door het uitvoeren van een inspanningstest in februari kon het startpunt bepaald worden en daarmee ook de jaarplanning om tijdig te pieken. De test die werd in februari voorafgegaan door een zogeheten rustmeting. Dit werd gedaan met het testapparaat Co2ntrol en dat lijkt op een hartslagband met een kleine kast er aan welke op de laptop aangesloten is. Tijdens deze meting moest ik rustig op een stoel zitten en werd dan gedurende een minuut of 10 onder meer de ademfrequentie, adempatroon, borstkasuitzetting, hartslag en de hartslagvariabiliteit gemeten. Een prachtige uitdraai was het resultaat, wat voor mij enige uitleg nodig had. In mijn geval gaf het een goed normaal beeld van de gemeten waarden, en een laag stress niveau.
Daarna moest er gefietst worden en moest ik er aan geloven. Bij deze test werd er een protocol van 1 minuut gevolgd waarbij de belasting telkens met 20Watt werd opgevoerd. Tot 300 Watt was het nog allemaal erg leuk en kun je nog lachen, praten en dranken/drinken daarna gaat het snel minder makkelijk bij 400 Watt waren de praatjes al lang over. Na ruim 20 minuten was het over en na het uitfietsen en de herstelmeting kreeg ik de cijfers onder ogen, in de vorm van een helder overzicht welke vanuit de grafieken kon worden opgemaakt. In de grafiek tref je dus een hoop gegevens aan zoals feitelijk een ademanalyse, hartslagmeting, vermogensmeting in één. In zo`n korte tijd worden dus duizenden meetpunten bepaald In tegenstelling tot de wat meer bekendere lactaatmeting met slechts enkel gemeten waardes.
Na analyse van de gegevens kon heel nauwkeurig het zogeheten omslagpunt bepaald worden. Dit lag nu in mei op een hartslag van 173 bij een belasting van 419 Watt. In februari was het wattage bij het zelfde punt 388 Watt en lag de maximale waarde lager. Conclusie: sterker geworden en ik kon nog dieper in het rood gaan.
Enkele opmerkingen bij de gecomprimeerde grafiek
In de grafiek van 13 mei zijn de eerst 7 minuten (tot 140 Watt) weggelaten en zie je in de grijze lijn het wattage met 20 Watt/minuut toenemen (tot 15 (+ 7)minuten waar het maximum van 430 Watt bereikt werd). De blauwe lijn geeft de hartslag weer en die loopt met enkele deukjes geleidelijke mee op met een kleine piek op 420 Watt. De gele lijn geeft de hartslagvariabiliteit weer (stressor) en naarmate de hartslag hoger werd zie deze lijn naar beneden lopen en neemt dus die variabiliteit af. Daarentegen zie je de ademfrequentie fors toenemen (paarse lijn, welke wat gestoord was in de eerste minuten) )tot ruim boven de 50. De VO2max. is berekend op 5,25 liter.
Op basis van de cijfers kon het overzicht samengesteld worden en in mijn geval de jaarplanning met de verschillende trainingszones.
Wat heeft het mij duidelijk gemaakt? Allereerst geeft het mij een goed inzicht in mijn lichamelijke gesteldheid gedurende inspanningen en waar mijn trainingszones liggen om verantwoord m`n sport te bedrijven. Door meerdere malen zo`n test uit te voeren kan ik ook de effecten zien.
De test zelf vond ik prettig zeker vanwege het feit dat ik niet het vervelende kapje op hoefde en de overzichtelijkheid van de waardes die in de grafiek zichtbaar gemaakt konden worden. Tevens is het fijn dat de uitslag van de test direct vertaald wordt naar bruikbare trainingszones.